மரணம் என்பது வாழ்க்கையின் தவிர்க்க முடியாத அங்கமாக இருந்தாலும், அது மனிதர்களுக்கு மிகப்பெரிய மர்மமாகவே உள்ளது. இறுதி தருணங்களில் உடலிலும் மனதிலும் என்ன நடக்கிறது என்ற கேள்வி எப்போதும் நம்மை ஆழமாக சிந்திக்க வைக்கிறது. மருத்துவர்கள் மற்றும் ஆய்வாளர்கள் பகிர்ந்த அனுபவங்கள், பெரியவர்கள் மற்றும் குழந்தைகள் மரணத்தை எதிர்கொள்ளும் விதத்தில் கணிசமான வேறுபாடு இருப்பதை வெளிப்படுத்துகின்றன.
பெரியவர்கள் பெரும்பாலும் கடந்த கால நினைவுகளை மீண்டும் சிந்திக்கிறார்கள். மகிழ்ச்சியான தருணங்களை மீண்டும் அனுபவிப்பது, தீராத பிரச்சினைகளில் சமரசம் தேடுவது, மன்னிப்பு கேட்பது போன்ற அனுபவங்கள் அவர்களுக்கு ஆறுதலை வழங்குகின்றன. சிலர் வாழ்நாள் முழுவதும் தாங்கிய வலிகளை இறுதி தருணங்களில் விடுவிக்கிறார்கள். இதன் மூலம் அவர்கள் அமைதி மற்றும் நிறைவை உணர்கிறார்கள்.
மாறாக, குழந்தைகள் மரணத்தை அச்சமின்றி அணுகுகிறார்கள். அவர்கள் கற்பனை உலகங்களை உருவாக்கி அதில் நிம்மதியை காண்கிறார்கள். செல்லப்பிராணிகள், விளையாட்டு இடங்கள், வானவில், சூரிய ஒளி போன்ற பாதுகாப்பான காட்சிகளே அவர்களின் மனதில் தோன்றுகின்றன. பெற்றோரின் அன்பு, பராமரிப்பாளர்களின் நெருக்கம் அல்லது கற்பனையான நண்பர்களின் தோழமை ஆகியவை அவர்களுக்கு இறுதி தருணங்களில் ஆறுதலாகிறது.
இவ்வாறாக, பெரியவர்கள் வாழ்க்கையை மதிப்பாய்வு செய்து அமைதியை நாடுகிறார்கள். குழந்தைகள் அன்பிலும் பாதுகாப்பிலும் ஆறுதலைத் தேடுகிறார்கள். இதனால் மரணம் என்பது ஒரு பயமூட்டும் தருணமாக அல்லாமல், தனித்துவமான அனுபவமாக மாறுகிறது. ஒவ்வொருவரும் தங்களது நினைவுகள், உணர்வுகள், கற்பனைகளின் வழியே அந்த இறுதி பயணத்தை எதிர்கொள்கிறார்கள் என்பதை இது தெளிவுபடுத்துகிறது.
