1980களில் உலகம் ஆப்பிரிக்கா மற்றும் பிற வளர்ந்த நாடுகளில் நச்சு கழிவுகள் கொட்டப்பட்டதை கண்டறிந்தது. 1988 முதல், கோளத்தின் வடமாநிலங்களிலிருந்து தென்கிழக்காசியா மற்றும் இந்தியா போன்ற நாடுகளுக்கு மொத்தம் 25 கோடியே 50 லட்சம் டன் பிளாஸ்டிக் கழிவுகள் அனுப்பப்பட்டன. இதற்கு எதிராகப் பொதுமக்களின் எதிர்ப்புடன், பாஸல் ஒப்பந்தம் (Basel Convention) என்ற சர்வதேச சட்டம் உருவாக்கப்பட்டது, இது 1989ல் செயல்பாட்டுக்கு வந்தது.
இருப்பினும், “கழிவு காலனியம்” (Waste Colonialism) என்ற வார்த்தை 1989ல் அறிமுகமாகி, வளமிக்க நாடுகள் தங்கள் கழிவுகளை வறிய நாடுகளுக்கு அனுப்பும் நடைமுறையை விளக்குகிறது.
பிளாஸ்டிக் கழிவு வர்த்தகத்தின் பின்னணி
- வளமிக்க நாடுகள் கழிவுகளை ஏழை நாடுகளுக்கு அனுப்புகின்றன:
- முன்னாள் பிரிட்டிஷ் காலனியாக இருந்த இந்தியா மற்றும் மலேசியா, பிரிட்டன் நாட்டின் பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை பெறுகின்றன.
- 2021 முதல் 2023 வரையிலான காலகட்டத்தில், மலேசியா 1.4 பில்லியன் கிலோ பிளாஸ்டிக் கழிவுகளைப் பெற்றது.
- சீனாவின் தேசிய வாள் கொள்கை (National Sword Policy):
- சீனா 2018ல் பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை இறக்குமதி செய்வதை நிறுத்தியதால், தென்கிழக்காசிய நாடுகள் இந்த மாபெரும் கழிவு சரக்கு உடைய பாதிப்புக்கு ஆளானது.
பிளாஸ்டிக் மாசுப்படையின் விளைவுகள்
- மாசுப்படையின் தகுதியற்ற மேலாண்மை:
பெரும்பாலான பிளாஸ்டிக் கழிவுகள் சுற்றுச்சூழலுக்கு தீங்கு விளைவிக்கும் முறையில் மிதக்கின்றன அல்லது எரிக்கப்படுகின்றன. - குளோபல் சவால்கள்:
உலகின் முக்கிய பிளாஸ்டிக் உற்பத்தியாளர்கள் (அமெரிக்கா, ஐரோப்பிய ஒன்றியம்) அதிக கழிவுகளை ஏழை நாடுகளுக்கு அனுப்புகின்றனர்.
தீர்வு வழிகள்
- பிளாஸ்டிக் உற்பத்தியை ஆட்கொள்வது.
- ஒற்றை பயன்பாட்டு பிளாஸ்டிக்குகள் முற்றிலும் தடை செய்யப்பட வேண்டும்.
- பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை சரியாக மறுசுழற்சி செய்யும் தொழில்நுட்பங்களை மேம்படுத்த வேண்டும்.
தற்போது உலகம் சீரிய பிளாஸ்டிக் மாசுப்படை மற்றும் காலநிலை மாற்றத்தின் தாக்கங்களை எதிர்கொண்டு வருவதால், பிளாஸ்டிக் மாசுப்படையை சமாளிக்க குளோபல் பிளாஸ்டிக் ஒப்பந்தம் (Global Plastic Treaty) மிகவும் முக்கியமாகிறது.
இந்த நிலைமை வறிய நாடுகளின் பக்கம் குற்றம் சாட்டாமல், பிளாஸ்டிக் உற்பத்தியாளர்களின் நடவடிக்கைகளை கண்காணிக்கும் முக்கியமான முயற்சியாக பார்க்கப்படுகிறது.
