சாலையோர உணவகம் நடத்தும் பார்த்திபன் (ஆர்.ஜே. பாலாஜி) செய்யாத குற்றத்திற்காக சிறைக்குச் செல்கிறார். அங்கு பிரபல ரவுடி சிகா (செல்வராகவன்) மீது அவருக்கு தனி மரியாதை உண்டு. அவர் மாற்றத்தின் வாழ்க்கையை வாழ விரும்புகிறார் மற்றும் புதிய சிறை கண்காணிப்பாளர் சுனில் குமாருடன் (ஷரபுதீன்) ஈகோ மோதலை ஏற்படுத்துகிறார். அனில் குமார் சிகாவை கட்டுப்படுத்த முயற்சிக்கிறார். அந்த மோதலின் விளைவு என்ன? சிகாவுக்கு என்ன நடக்கும்? சிறையில் சிக்கிய பார்த்திபன் வெளியே வர முடியுமா? மீதி கதை பரபரப்பானது.
1999-ல் சென்னை மத்திய சிறையில் நடந்த கலவரத்தை பின்னணியாகக் கொண்டு உருவாகும் இந்தப் படம், இஸ்மாயிலுக்கு (நட்டி) அவர்களின் பார்வையில் ஒவ்வொருவராக கதை சொல்வதுதான் ‘நான் லீனியர்’ திரைக்கதையின் பலம். விசாரணை அதிகாரியாக வருபவர். பெரும்பாலான கதை சிறைக்குள்ளேயே நடந்தாலும், எந்த சிக்கலும் இல்லாமல் தெளிவாகவும், சிறப்பான திரைக்கதையுடனும் சொல்லியிருக்கும் அறிமுக இயக்குனர் சித்தார்த் விஸ்வநாதன் கவனிக்க வைக்கிறார்.
சிறை அரசியல், அரசியல்வாதிகளும் அதிகாரவர்க்கமும் கைதிகளை எப்படிப் பயன்படுத்தி தூக்கி எறிகிறார்கள், அப்பாவிகளின் குரல் எப்படி அவர்களின் விளையாட்டில் தொடர்ந்து அடக்கப்படுகிறது என்பதைப் பற்றி படம் பேசுகிறது. ஆரம்பத்தில் மெதுவாகத் தொடங்கும் கதை, அடுத்தடுத்த கதாபாத்திரங்களின் அறிமுகத்துக்குப் பிறகு வேகம் பிடிக்கிறது. கிரிமினல்கள் நிறைந்த கட்டிடத்தின் உள்ளே, அன்பைப் போதிக்கும் ஒரு வெளிநாட்டவர் கென்ட்ரிக் (சாமுவேல் ராபின்சன்) இருக்கிறார்; “வன்முறை வேண்டாம், நீதி இல்லை” என்று கூக்குரலிடும் ஈழத்து இளைஞன் சீலன் (எழுத்தாளர் ஷோபா சக்தி), “இது என் ஏரியா” என்று ஆவேசமாக இருக்கும் பஷீர் (பாலாஜி சக்திவேல்), மோகன் (ரவி ராகவேந்திரா).
போதை மருந்து கொடுத்து ரோஜாவை தேடி வருகின்றனர்; கட்டபொம்மன் (கருணாஸ்), கைதிகளின் துப்புகளைப் பின்பற்றும் ஜெயிலர்; டைகர் மணி (ஹக்கீம் ஷா), ஒரு ரவுடி, அவர் எப்போதும் புகார் செய்து விரைவாக நகர்கிறார்; ஷராபுதீன், “இங்கே நாங்கள் காவல்துறையா, அல்லது அவர்கள் காவல்துறையா?” என்று கேட்கும் மோசமான அதிகாரி; மற்றும் பார்த்திபனின் நண்பரான ரங்கு (மவுரிஷ்) மற்றும் கதாபாத்திர வடிவமைப்புகளில் காட்டப்படும் விதம் ரசிக்க வைக்கிறது. கரி கோடுகளால் வரையப்பட்ட சிறைச் சுவர்களில் புத்தரும் இயேசுவும் இருப்பது கூட மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது.
இதுவரை பார்த்திராத பார்த்திபன் கதாபாத்திரத்தில் ஆர்.ஜே.பாலாஜியின் நடிப்பு அற்புதம். ஜெயிலில் டைகர் மணியுடன் மோதி ரத்த வெள்ளத்தில் விழுவது முதல், ‘விசாரணை செய்து என்ன செய்யப் போகிறீர்கள் சார்’ என்று அதிகாரியிடம் கேட்பது வரை, இது வித்தியாசமான பாலாஜி. சிகா என்ற ரவுடி கேரக்டருக்கு செல்வராகவன் கச்சிதமாக பொருந்தியிருக்கிறார். கருணாஸின் அசைக்க முடியாத நடிப்பு யதார்த்தமானது. சனியா அய்யப்பனுக்கு அதிக வேலை இல்லை, ஆனால் கொடுத்ததை செய்து முடித்துள்ளார்.
தமிழ் பிரபா, அஷ்வின் ரவிச்சந்திரன், சித்தார்த் விஸ்வநாத் ஆகியோரின் ‘வன்முறை மிகப்பெரிய கோழைத்தனம்’, ‘கடவுளாக இருப்பது எளிது, ஆனால் மனிதனாக இருப்பது கடினம்’ போன்ற டயலாக்குகள் அத்தனை வசீகரம். இளவரசர் ஆண்டர்சனின் ஒளிப்பதிவும், கிறிஸ்டோ சேவியரின் பின்னணி இசையும் சிறைக் கலவரத்தை நேரில் பார்த்த உணர்வைத் தருகிறது. ‘நான் லீனியர்’ திரைக்கதைக்கு செல்வா ஆர்கே எடிட்டிங் கச்சிதம். ஜெயச்சந்திரனின் கலை இயக்கமும் சொல்லும். ரவுடி சிகாவின் பின்னணியை வலியுறுத்தியிருக்கலாம். அரசியல்வாதிகள் அறையில் திருநங்கை காட்சி தேவையா? க்ளைமாக்ஸ் திடீரென முடிவடைவது, எதையாவது சொல்ல வேண்டும் என்று எதிர்பார்த்து விட்டு, இந்த ‘சொர்க்க வாசல்’ என சில குறைகள் இருந்தாலும், இந்த ‘சொர்க்க வாசல்’ பார்க்க முடியும்.
